Azoren: eiland hoppen met nieuwe zeilvrienden

 

We wisten het al van tevoren: de eilandengroep 'Azoren', midden in de Atlantische Oceaan, is prachtig!

Vanaf St.Maarten zeilden we in 17 etmalen naar Flores, het meest westelijke eiland. Deze zeiltocht was best spannend, want de eerste tropische storm van het seizoen - Alex - kwam eraan! Gelukkig konden we met onze weerinformatie aan boord - en door actief te zeilen - vermijden dat we in deze wind terecht kwamen, terwijl we voor en na de storm juist met windstilte te maken hadden en blij waren dat we de motor konden gebruiken.

De haven van Flores is officieel gesloten. Er wordt hard gewerkt om enorme stormschade van 2019 (!) te herstellen en dat gaat nog wel even duren. Tegen de officiële regels in laat de havenmeester binnenkomende jachten max. 48 uur in de haven blijven, om bij te komen van de oversteek (vrijwel alle boten komen vanuit Bermuda of de Carieb) en eventueel brandstof, water en proviand in te nemen. Er is 1 steiger beschikbaar, eigenlijk voor maar 2 jachten en die ligt continue vol, en dubbel dus 4 of zelfs meer jachten. Voor een haven die eigenlijk gesloten is, best nog druk dus.

Als we iets van Flores wilden zien, moest dat dus vlot gebeuren! Samen met de bemanning van een Amerikaans jacht (Valhalla) boeken we een taxibus die ons in een dag de mooiste plekken op het eiland laat zien, inclusief een intensieve wandeling. We hadden een fantastische dag met z'n allen! Flores is prachtig groen, met steile hellingen en indrukwekkende kratermeren, vriendelijke mensen en lieflijke dorpjes met gekleurde huizen en vrolijk rode daken.

Na Flores zeilden we 120 mijl naar Horta, op het eiland Faial. Dit is de meest bekende haven bij zeilers, met het beroemde zeilerscafé Peter Sport, waar we natuurlijk een aantal biertjes hebben gedronken en nog meer andere zeilers ontmoetten. Ook hier kregen we een rondleiding per auto om meer van het eiland te ontdekken, dit keer van een lokale nieuwe vriend! Faial is het 'blauwe eiland', omdat de beroemde Azoren-hortensia's op dit eiland bijna allemaal blauw zijn. De uitbundige bloesem is nog niet overal op z'n toppunt, want het is volgens de eilanders zelf eigenlijk niet zulk mooi weer: een beetje fris en nog veel mist en miezerigen.

Met de ferry bezochten we het eiland Pico, aan de overkant. Dit eiland heeft een flinke bergtop die je vanaf Horta dagelijks ziet, althans in de wolken en regelmatig steekt alleen de top boven de wolken uit.

Pico is het 'zwarte eiland': het westelijke deel is relatief nieuw en nog bijna geheel van zwarte lava. Het duurt een paar eeuwen na een eruptie voordat de lava wordt omgezet naar vruchtbare aarde. Tot die tijd worden er op het lavadeel wijnranken geteeld: de bovenste laag van de zwarte lavasteen wordt uitgehakt en gebruikt om lage muurtjes van te bouwen. De muurtjes geven beschutting en warmtestraling aan de wijnranken, waarvan het lichte groen mooi afsteekt.

Ook hier reed een taxi ons in een paar uur het halve eiland rond, met uitleg van alweer zo'n super vriendelijke chauffeur, we aten in een lokaal, niet-toeristisch restaurantje en gingen voldaan met de ferry weer terug naar Horta. Wickie bleef die dag trouwens bij nieuwe zeilvrienden aan boord (Lilly Bolero), die was ook moe en voldaan na een hele dag spelen met de kids aan boord, in plaats van gedoe om haar mee te krijgen op de ferry (in Portugal zijn honden niet welkom in het openbaar vervoer!).

Na bijna twee weken Horta voeren we in een korte dagtocht (met alweer te weinig wind) naar het volgende eiland: Sao Jorge. Samen met de Lilly Bolero crew hadden een paar heel gezellige dagen op de ankerplaats en in de haven van Velas. Een ook hier was het weer  prachtig wandelen, compleet met picknick en zwemmen tussen de zwarte lavarotsen. 

Het viel niet mee om weer te vertrekken na zoveel gezelligheid samen! Toch zetten we zeil naar Terceira, een avond/nacht tochtje motorzeilen. Het beroemde weersysteem met het hogedruk gebied bij deze eilanden maakt dat het geen verrassing is: weinig wind! 

We ankeren bij Angra do Heroïsmo, een plaats met veel cultuurhistorie. Ook hier wordt aan de havenpier gewerkt, de schade van de storm van 2019 is nog niet helemaal hersteld. Maar veel erger: tussen de mooie oude gebouwen en nog veel oudere forten aan de waterkant staat een werkelijk afschuwelijk lelijk nieuw hotel. Een fors, vierkant gedrocht van beton en glas. Hoe heeft dat toch kunnen gebeuren??

We proberen er niet naar te kijken en fotograferen erlangs. Want verder is het mooi: imposante gebouwen, kerken, monumenten en huisjes in allerlei kleuren. Gebouwd tegen en op de heuvel, met een flink park ertussen en nog meer groen aan de andere kant: het hoge schiereiland 'Mont Brasil'.

Na de natuurwandelingen op Flores, Faial en Sao Jorge houden we het nu bij een paar stadswandelingen en genieten vooral van het mooie park en het riante uitzicht op de ankerbaai waar Windbreker op ons ligt te wachten. Het is wel flink rollen op de ankerplaats, maar we hebben daar relatief weinig last van. Zoals ons al vaker is opgevallen, maken de boten om ons heen meer rolbeweging dan wij. We slapen in ieder geval prima!

Tijd om weer verder te varen, nu naar Sao Miguel, waar we in de grote havenstad Ponto Delgado ons willen voorbereiden op het laatste stuk oceaanoversteek. Als de weersvoorspellingen zo blijven, kunnen we rond 15 juli koers zetten naar Bretagne! 

Dat zou mooi zijn, want de wind voorbij het 'Azoren Hoog' is al een hele tijd noord-oost.

Tot het zover is, genieten we nog even door!